Το Ένδυμα

Το Ένδυμα, είναι ένα διαδραστικό έργο που στόχο έχει να περιγράψει την διαδικασία της ενηλικίωσης μέσα από μία ψυχαναλυτική σκοπιά. Σε ένα σκοτεινό χώρο που θυμίζει σκηνή θεάτρου δεσπόζει στο κέντρο ένα φόρεμα σαν ένα γλυπτό ή σαν ένα γυναικείο ακέφαλο σώμα. Ο επισκέπτης πλησιάζει το Ένδυμα όπου φωτεινές κηλίδες τον καλούν να τις αγγίξει. Κάθε άγγιγμα αντιστοιχεί σε μία σειρά προβαλλόμενων εικόνων που αλλάζουν το περιβάλλον, άλλοτε μεταμορφώνουν το φόρεμα σε θάλασσα, άλλοτε δημιουργούν ένα τοίχο που γκρεμίζεται, άλλοτε εμφανίζεται ένα παγιδευμένο σώμα μέσα στο ρούχο, ένα ποτήρι κρασί που στο τέλος γίνεται νερό, ένα πέρασμα μέσα από καλαμποκιές ή άλλοτε ακούγεται μόνο ο ήχος, όπως από ένα παιδικό μουσικό παιχνίδι ή το σκούπισμα των σπασμένων γυαλιών.

Ο θεατής, το γλυπτό και οι προβολές, συνδέονται με της γνωστές τρεις περιστάσεις του ψυχικού μηχανισμού του Σίγκμουντ Φρόυντ: το Υπέρ-Εγώ, το Εγώ και το Αυτό Στην περίπτωση του έργου, ο θεατής παίζει το ρόλο του "Υπέρ-Εγώ", δηλαδή ως κριτής και λογοκριτής. Ενεργεί χωρίς να έχει συνείδηση ή επίγνωση αλλά ερεθίζει και επηρεάζει την πορεία και την εξέλιξη του έργου, προκαλώντας τα ασυνείδητα περιεχόμενα να ανέβουν στο επίπεδο της συνείδησης. Αγγίζοντας ο θεατής το Ένδυμα αποτελεί και ο ίδιος μέρος του έργου στους υπόλοιπους επισκέπτες.

Το γλυπτό είναι το "Εγώ", το ενσυνείδητο κομμάτι, το μοναδικό που βρίσκεται σε άμεση επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Το ρούχο κατά τον Μάρσαλ Μακλούαν είναι η προέκταση του δέρματος μας και στην προκειμένη περίπτωση τα τοπογραφημένα του σημάδια, είναι τα σημεία κουμπιά, οι τρύπες στο περίβλημα της προστασίας μας, οι στιγμές που θέλουμε να εξομολογηθούμε.

Η προβολή συμβολίζει το "Αυτό", την ενστικτώδη φύση του ατόμου, την άυλη κληρονομιά, που φέρει από την γέννησή του. Είναι ο αντίλογος στον Υπέρ-Εγώ θεατή.

Οι εικόνες που προβάλλονται είναι ένα σύνολο πολλών και ανεξάρτητων θεμάτων που συνθέτουν τη προσωπικότητα του ανθρώπου και είναι αρχικά κρυφές. Είναι αναλαμπές προσωπικών αναμνήσεων, προβληματισμών, απόψεων, εμπειριών και λεπτομερειών που ενεργοποιούνται όταν έρχονται σε άμεση επαφή με τον θεατή. Η διαδικασία αυτή περιγράφει την ενηλικίωση όχι με την κοινωνική μορφή (όταν κάποιος κλήση το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας) αλλά με την έννοια που ένα άτομο σταματά να επηρεάζεται από τα εξωτερικά ερεθίσματα, συγκροτείτε, αναλαμβάνει τις ευθύνες, τις συνέπειες και δημιουργεί την άμυνά του.

Διαδραστικό ρούχο και προβολές, 2010